Dyscypliny narciarskie mnożą się i szczególnie dla osób, które dopiero zaczynają interesować się jazdą na nartach jest to dosyć skomplikowana sprawa.

Dla wszystkich niezorientowanych i zagubionych w narciarskiej terminologii przygotowaliśmy mini przewodnik po dyscyplinach narciarskich.

Narciarstwo alpejskie:
Narciarstwem alpejskim nazywamy konkurencje, które początkowo nie zyskały uznania w Skandynawii, gdzie narodził się ten sport. Dopiero kraje europejskie, a dokładniej alpejskie sprawiły, że pokonywanie stoków górskich zyskało aprobatę rzeszy ludzi. W skład tej dziedziny narciarstwa wchodzą takie konkurencje jak: slalom, slalom gigant, zjazd, super gigant, kombinacja i super kombinacja.

Narciarstwo klasyczne:

Biegi narciarskie. Tak, to jest to narciarstwo od Justyny Kowalczyk. W narciarstwie biegowym używane są kijki. Narty są stosunkowo długie i cienkie. Rozważając aspekt techniki biegu należy wymienić dwa główne style: klasyczny i łyżwowy.

Skoki narciarskie, czyli Małysz i wszystko jasne. Ta dyscyplina jest jedną z bardziej elitarnych – właściwie niedostępnych dla amatorów. Oprócz odpowiedniej infrastruktury (skoczni) wymaga przede wszystkim determinacji i prawdziwej odwagi śmiałków, którzy skoki uprawiają. Konkurencja ta polega na jak najdłuższym skoku po rozpędzeniu i odbiciu się ze specjalnie przygotowanego obiektu, jakim jest skocznia.

Narciarstwo dowolne, czyli narciarstwo akrobatyczne składające się z konkurencji takich, jak: jazda po muldach, skoki akrobatyczne, jazda po muldach podwójnych, skicross, half pipe, table top. Jest to jedna z najmłodszych i najbardziej efektownych odmian narciarstwa.

Narciarstwo szybkie, czyli śmiganie ze stoku w linii prostej. Kto pierwszy, ten lepszy!

Narciarstwo tourowe czyli skitur. Skituring to odmiana narciarstwa polegająca na przemierzaniu tras górskich – wyznaczonych lub, częściej, dzikich – przy użyciu odpowiedniego sprzętu. Wymaga on bardzo dobrej kondycji, wysokich umiejętności narciarskich, dobrze rozwiniętego zmysłu orientacji oraz znajomości gór: ich kapryśnej pogody i warunków śniegowych. Bardziej ekstremalną wersja skituringu jest ski-alpinizm: połączenie górskich wędrówek z nartami ze wspinaczką.

Narciarstwo ekstremalne:

Freeride to jazda poza wyznaczonymi trasami. Freeride to nie tylko odmiana narciarstwa, ale też „filozofia” uprawiania narciarstwa pozaprasowego, narciarstwa na wolności, z dala od zatłoczonych stoków z wyciągami.

Freeskiing elementy narciarstwa dowolnego i tricków snowboardowych przeniesione poza snowparki wykonywane raczej dla przyjemności i zabawy niż w ramach rywalizacji. Freeride i freeskiing często są łączone.

Kiteskiing jak nazwa wskazuje narciarz jest wyposażony w latawiec. Niewiele ma wspólnego z narciarstwem zjazdowym, więcej z biegowym. Norweski polarnik, Roald Amundsen z powodzeniem użył tej metody poruszania się w 1911 roku podczas wyprawy na Biegun Południowy.

Narciarstwo telemarkowe to tzw. „narciarstwo z wolną piętą”. Jest to norweski wynalazek. Jego esencją jest swobodne poruszanie się na różne sposoby – w nartach telemarkowych można z takim samym powodzeniem skakać, zjeżdżać i chodzić.

Heliskiing to typ narciarstwa wysokogórskiego, w którym narciarze lecą helikopterem w jak najwyższe partie gór, żeby tam oddawać się freeride’owi i zjeżdżać z ekstremalnie stromych stoków i lodowców.

Źródło: aktywni.pl