Problem nietrzymania moczu u mężczyzn jest około 2 razy rzadszy, niż ma to miejsce w przypadku kobiet.

Pojawienie się inkontynencji jest z reguły następstwem przebytej operacji – adenomektomia i prostatektomia radykalna, niszczy zwieracz bliższy cewki (za trzymanie moczu odpowiedzialny jest zwieracz dalszy oraz zwieracz zewnętrzny).
NM występuje także u chorych, u których wskutek różnych przypadłości dochodzi do nieprawidłowego unerwienia pęcherza, spowodowane może być wadami rozwojowymi narządów moczowych, bądź również efektem mechanicznego uszkodzenia cewki i zwieracza.
Ze względu na charakter, inkontynencja u mężczyzn dzieli się na cztery grupy:

• Nietrzymanie moczu z parciami – dotyka (10 – 20%) dorosłych mężczyzn. Objawy mogą być spowodowane zaburzeniami neurologicznymi, infekcją dróg moczowych, nowotworem pęcherza moczowego, łagodnym rozrostem stercza.
• Wysiłkowe nietrzymanie moczu – najczęściej schorzenie wywołane jest pooperacyjnym uszkodzeniem aparatu trzymającego mocz podczas zabiegu radykalnej prostatektomii, bądź operacji usunięcia gruczolaka stercza. Ten rodzaj NM, wywołany jest także wadą wrodzoną związaną z niewydolnością zwieracza w przebiegu wierzchniactwa, urazem miednicy.
• Mieszane nietrzymanie moczu – występowanie wysiłkowego nietrzymania wraz z  parciem naglącym.
• Wykapywanie moczu po mikcji – jest charakterystycznym objawem wśród mężczyzn. Określane jest jako zaburzenie czynnościowe, wymagające jedynie zbadania chorego i zalecenia mu lepszego opróżniania cewki sterczowej po mikcji (poprzez silne skurcze mięśni, bądź wymasowywanie resztki moczu z cewki palcem).

Najbardziej powszechną formą występowania NM u mężczyzn, jest wysiłkowe nietrzymanie moczu po zabiegu radykalnej prostatektomii. Pacjent zgłaszający się z objawami inkontynencji po operacji na gruczole krokowym do specjalisty urologa, ma wykonaną serie badań, a w nich:
– dokładny wywiad uzupełniony o dzienniczek mikcji, w celu ustalenia nasilenia dolegliwości, współistnienia parć naglących oraz oceny pojemności czynnościowej pęcherza.
– USG z oceną zalegania po mikcji i uroflometrię, celem określenia warunków opróżniania pęcherza.
– badanie moczu z posiewem w celu wykluczenia zakażenia układu moczowego.
– test podpaskowy (jednogodzinny), aby ustalić stopień nasilenia zaburzeń.
– badanie urodynamiczne, polegające na czynnościowej obserwacji zachowania dolnych dróg moczowych, zarówno w fazie wypełnienia pęcherza, jak i fazie mikcji.
Dzięki badaniu urodynamicznemu, możliwy jest dokładny wgląd w czynności zwieraczowe cewki.

Istnieją trzy typy uszkodzeń dystalnego aparatu zwieraczowego cewki:
Typ 1 – uszkodzona jest tylko część zwieracza dalszego, która zbudowana jest z mięśni gładkokomórkowych. Trzymanie moczu zależy od zwieracza zewnętrznego cewki. Chory może dobrowolnie przerwać proces przepływu moczu w trakcie mikcji.
Typ2 – uszkodzony jest zwieracz zewnętrzny cewki. Mięśniówka cewki sterczowej jest sprawna. Objawia się to tym, że chory po rozpoczęciu mikcji, nie jest w stanie dobrowolnie przerwać strumienia moczu.
Typ3 – uszkodzone są równocześnie mięśniówka tylna cewki oraz zwieracz zewnętrzny. Chory nie jest w stanie utrzymać moczu, dobrowolnie rozpocząć mikcji, ani jej zakończyć.
W zależności od stopnia nasilenia inkontynencji, stosuje się odpowiednie formy leczenia NTM u mężczyzn.

Leczenie farmakologiczne:
– podawanie leków z substancjami rozluźniającymi mięśnie gładkie pęcherza moczowego (m.in. tamsulosyna), ułatwiające opróżnianie pęcherza.

Leczenie zachowawcze:
– redukcja wagi oraz ograniczenie palenia (w przypadku, gdy owe czynniki istnieją)
– trening mięśni dna miednicy (odbywają się one w formie ćwiczeń, bądź elektrostymulacji)
– ograniczenie napojów z kofeiną oraz słodkich napojów gazowanych
– wzbogacenie codziennej diety w błonnik
– korzystanie z toalety w określonych porach dnia
– zacisk Cunninghama (nieinwazyjne urządzenie, które pacjent stosuje, gdy nie chce oddawać moczu)
– cewniki zakładane na stałe (są to worki z rurką, które umieszcza się w cewce moczowej przez lekarza)
– cewnik typu prezerwatywa (najbardziej skuteczna metoda leczenia zachowawczego)

Leczenie operacyjne:
– zabieg z użyciem taśmy. Istotą działania tej formy terapii jest ucisk na opuszkową część cewki pod osłabionym zwieraczem
– wstrzykiwanie substancji leczniczych w okolice zwieracza
– wszczepienie sztucznego zwieracza cewki

Źródła: I. Kleinman, L. Lipshultz „Podstawy urologii”, Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 1999 rok. przeglad-urologiczny.pl